دی 89 - مریخی ها

قتل مادر به دست دختر 16 ساله در تهران

وی ادامه داد: زمانیکه از هم جدا شدیم و مادرم نشست، کمربند شلوار پدرم را برداشته و دور گردن مادرم انداختم و از 2 طرف کشیدم که در نهایت منجر به مرگ او شد.

فارس: دختر 16 ساله در جریان درگیری لفظی با مادرش این زن 65 ساله را به قتل رساند.

در ساعت 18:30 روز 26 دی مأموران کلانتری 106 نامجو از طریق مرکز فوریت‌های پلیسی 110 در جریان یک فقره فوت مشکوک در آدرس میدان امام حسین - خیابان سلمان فارسی قرار گرفتند.

با حضور مأموران کلانتری در محل و تأیید خبر مراتب به بازپرس کشیک قتل دادسرای امور جنایی و پلیس آگاهی تهران بزرگ اعلام شد.

با حضور شهریاری، بازپرس شعبه هفتم دادسرای امور جنایی، عوامل تشخیص هویت و تیم بررسی صحنه جرم اداره دهم ویژه قتل پلیس آگاهی تهران بزرگ در محل تحقیقات درباره این پرونده آغاز شد.

در بررسی‌های مقدماتی مشخص شد که جسد متعلق به زن 65 ساله به هویت طاهره است که یک رشته کمربند به دور گردن وی بسته شده است.

با آغاز تحقیقات در صحنه کشف جسد، دختر مقتوله در اظهارات اولیه خود به کارآگاهان گفت: من به پشت‌بام رفته بودم و زمانیکه برگشتم مادرم را در حالیکه خود را با کمربند خفه کرده بود مشاهده کردم که بلافاصله موضوع را به پلیس خبر دادم.

با وجود اظهارات دختر مقتوله، بازرسی صحنه جرم توسط کارآگاهان اداره دهم و جمع آوری دلایل و مستندات نشان از آن داشت که امکان هرگونه خودکشی از سوی مقتوله وجود نداشته است.

بار دیگر تحقیقات فنی از دختر مقتوله در دستور کار کارآگاهان قرار گرفت و در نهایت دختر مقتوله به نام مونا 16 ساله چاره‌ای جز بیان حقیقت ندیده و لب به اعتراف گشود و به قتل مادرش اعتراف کرد.

مونا در اعترافات خود به کارآگاهان گفت: بعداز ظهر به حمام رفته بودم و زمانیکه بیرون آمدم مشاهده کردم دوستم با تلفن همراه من تماس گرفته و مادرم به گوشی من جواب داده و از او خواسته تا دیگر با من ارتباط نداشته باشد؛ این موضوع مرا بسیار عصبانی کرده بود و با او شروع به جرو بحث کردم که ادامه آن منجر به درگیری میان ما شد.

سرهنگ عباسعلی محمدیان، رئیس پلیس آگاهی تهران بزرگ گفت: برابر تحقیقات انجام شده مشخص شده که متهم این پرونده با تعدادی از افرادی ارتباط داشته که این موضوع باعث اعتراض والدین وی شده و این اعتراضات زمینه درگیری طولانی مدت آنها با فرزندشان بوده است.

وی افزود: با توجه به اعتراف صریح متهم به قتل مادرش، با قرار بازداشت از سوی مقام قضایی در اختیار اداره دهم ویژه قتل پلیس آگاهی تهران بزرگ قرار گرفته است.

| نوشته شده توسط امیر کریمی در چهارشنبه 89/10/29 و ساعت 9:19 عصر | نظرات دیگران()

زنان در جام ملت های آسیا

زنان در جام ملت های آسیا + عکس

ورزشگاه های قطر در جام ملتهای آسیا میزبان بانوان اسلامی از کشورهای عربی و زنان دیگر کشورهای آسیایی است

| نوشته شده توسط امیر کریمی در سه شنبه 89/10/28 و ساعت 9:28 عصر | نظرات دیگران()

حکایت مادربزرگی که ستاره سینما شد

جشنواره‌ی فیلم «دوبی» امسال در کنار ستاره‌های هالیوودی و بالیوودی‌اش، ستاره‌ای از جنس مادربزرگ‌های دوران کودکی‌مان داشت که با او بارها زندگی کردیم و قصه‌هایش را خوب به یاد می‌آوریم. این ستاره جشنواره‌ی دوبی، کبری حسن‌زاده اصفهانی ـ مادر بزرگ علیرضا داودنژاد ـ بود که برای فیلم «مرهم» همه‌ی ستارگان هالیوودی و بالیوودی را کنار زد و بهترین بازیگر زن جشنواره‌ی فیلم «دوبی» شد.
بخش سینمایی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، با کبری‌حسن‌زاده مادربزرگ قصه‌ی «مرهم» داودنژاد پس از بازگشت از دوبی به گفت‌وگو نشست و علیرضا داودنژاد به همراه پسرش رضا داودنژاد و مادرش احترام حبیبیان نیز مادربزرگ قصه‌ی ما را همراهی کردند و از تجربه‌ی خانوادگی ساخت فیلم «مرهم» گفتند.

قصه‌ی «مرهم» علیرضا داودنژاد از مادر بزرگی حکایت می‌کند که سخت در تعقیب نوه‌اش ـ با بازی طنازطباطبایی ـ است که درگیر اعتیاد است.

از کبری حسن‌زاده که برای اولین‌بار مقابل دوربین سینما به ایفای نقش پرداخته است، می‌پرسیم که آیا همیشه اینقدر سخت درگیر نوه‌هایتان هستید؟ و او به سادگی پاسخ می‌دهد: ««طناز» را هم احساس کردم نوه خودم، همراهی‌اش کردم که بالاخره اونهم از این درد خلاص بشه.»
کبری خانم قصه‌ی ما ادامه می‌دهد: «بی‌اندازه نوه‌هایم را دوست دارم. یک‌بار «علیرضا» به من گفت؛ می‌یای فیلم بازی کنی و من هم گفتم بله و آمدم فیلم بازی کردم.»

علیرضا داودنژاد هم با اشاره به مادربزرگش که او را «اشرف‌سادات» خطاب می‌کند، می‌گوید:« واقعا اشرف‌سادات" طناز را خیلی دوست داشت و خیلی رابطه احساسی و عمیق با طناز پیدا کرده بود.»
از جایزه‌ای که از جشنواره‌ی فیلم دوبی مادربزرگ قصه‌ی «مرهم» گرفته است، می‌پرسیم و خانم‌حسن‌زاده هم در جملاتی کوتاهی می‌گوید: «کار خدا بود؛ ما بالاخره بازی کردیم و بازی ما را پسندیدند و جایزه هم گرفتیم. همه اینها کار خدا بود.»

احترام‌سادات حبیبیان ـ مادر علیرضا داودنژاد ـ که در فیلم «مرهم» نقش خواهر کبری حسن‌زاده را بازی می‌کند، ادامه می‌دهد: «عزیز ـ اشرف‌سادات ـ چهل سال است که سینما نرفته است و اهل سینما رفتن و فیلم دیدن هم نیست. من تحت‌تاثیر بازی او در فیلم «مرهم» قرار گرفتم. سر فیلم احساس خجالت می‌کردم که ایشان همش از خدا حرف می‌زد و علیرضا نقشی را به من داده بود که فقط باید از پول حرف می‌زدم. اما همش در طول فیلمبرداری به خودم آرامش می‌دادم که این نقش را باید بازی بکنم و این نقش من هست و کاریش هم نمی‌توان بکنم.»
اما اشرف‌سادات به قول خودش با وجود اینکه فیلم نمی‌بیند؛ علاقه‌مند بوده که «مرهم» را ببیند؛ «خیلی دلم می‌خواست فیلم را ببینم که بالاخره در دبی دو بار دیدم. خیلی از فیلم خوشم آمد. از دوبی و مردمانش هم خیلی خوشم آمد و خیلی خوش گذشت.»

از علیرضا داودنژاد می‌پرسیم که چرا دوباره پس از چند سال وقفه به فضای فیلم‌های خانوادگی‌اش «مصائب شیرین» و «بچه‌های بد» بازگشته است و او هم می‌گوید: «احساس کردم سینمای ایران دوباره به سمت قصه‌های کلیشه‌ای و بخشنامه‌ای و دولتی شدن در حال حرکت است و سفارشات سینمادار و پخش‌کننده دارد تعیین‌کننده می‌شود. در عین حال در این روند هنرپیشه‌ها هم خیلی دارند تعیین کننده می‌شوند. بنابراین وقتی این گروه‌ها تعیین‌کننده شوند، معنایش این است که فیلم‌ها دارند به سمت کلیشه‌ها و قصه‌های تکراری می‌روند که پیش از این امتحان‌شان را پس داده‌اند و من از این شرایط واقعا احساس خفقان می‌کردم.»
این کارگردان ادامه می‌دهد: «احساس می‌کردم جای فیلمی که کاری به هنرپیشه و سفارشات سیاسی و تجاری نداشته باشد و به همه ارزش‌های سینمایی و حال و هوای ایرانی و بومی وفادار باشد، خالی است. بخصوص اینکه می‌دیدم، وزارت ارشاد هیچ نوع حمایت و تشویقی از سینمایی که خاستگاهش زندگی واقعی ایرانی‌ها است، نمی‌کند. بنابراین فکر کردم لازم است که یک‌بار دیگر به سراغ فیلمی بروم که رنگ و بوی ملی داشته باشد و آدم‌ها و روابط واقعی هم در آن باشند و بر موضوع اعتیاد که یکی از موضوعاتی است که جامعه به آن مبتلاست ـ مواد مخدر صنعتی ـ پرداختم.»

داودنژاد به ارتباط نوه و مادربزرگ در فیلم «مرهم» اشاره دارد و می‌گوید: «به رابطه نسل‌ها هم فکر کردم و احساس کردم آوردن سه نسل مختلف در یک فیلم خوب است، به خصوص اینکه تاکیدم بر رابطه مادربزرگ، فرزند و وه باشد. هنوز روابط عاطفی و انسانی بین مادربزرگ و نوه‌ها وجود دارد، ولی جدا شدن دنیای اینها از هم که به خاطر موضوعات و ابزار زندگی است، جای تامل دارد.
مادربزرگ خودم و دیگران را می‌دیدم که چگونه نسبت به نوه‌هایشان احساس دلسوزی و نگرانی دارند اما در عین حال هیچ ارتباطی هم نمی‌توانند با آنها برقرار کنند، بنابراین مجموعه‌ی همه این دلایل باعث شد که به سمت این سوژه بروم.»

این کارگردان با اشاره به انتخاب مادر و مادربزرگش برای دو نقش اصلی فیلم توضیح می‌دهد: «اصولا وقتی به فکر این سوژه‌ها می‌افتم، بهترین آدم‌ها برایم آدم‌های واقعی هستند که آنها را می‌شناسم چون می‌توانم براساس شخصیت آنها، فیلم‌نامه را طراحی کنم. هم اشرف سادات مادربزرگم را خیلی خوب می‌شناسم چون از وقتی چشمم را بازکردم عزیز را دیدم و هم مادرم را که فکر می‌کنم طبیعی است که باید بشناسم. اینها آشناترین آدم‌های زندگی‌ام بودند و فکر کردم این آشنایان زندگی‌ام، خیلی بهتر می‌توانند به فیلم کمک کنند.»
از علیرضا داودنژاد در بخش دیگری از این گفت‌وگو از میزانسن صحنه‌ای می‌پرسیم که در فیلم این دو خواهر ـ با بازی احترام حبیبیان و کبری حسن‌زاده ـ پس از سال‌ها یکدیگر را ملاقات می‌کنند و او هم می‌گوید: این صحنه میزانسن دقیقی می‌خواست و اتفاقا هم این سکانس را خیلی تمرین کردیم چون از اول تا آخر یک‌سره باید می‌گرفتیم و عزیز و مامان بدون هیچ‌وقفه‌ای باید دیالوگ‌هایشان را می‌گفتند.»

رضا داودنژاد که در فیلم «مرهم» نقش یکی از نوه‌ها را بازی می‌کند، ادآور می‌شود: «مامان و عزیز وقتی تمرین می‌کردیم، اینقدر در نقش فرو می‌رفتند که وقتی کلید می‌زدیم، انگار زندگی می‌کردند.»
و در ادامه احترام‌سادات حبیبیان که پیش از این نیز تجربه‌ی بازی در فیلم‌های چون «مصائب شیرین»، «بچه‌های بد» و «هوو» را دارد و برای مصائب شیرین از جشنواره‌ی فجر سیمرغ گرفت، ادامه می‌دهد: «اگر بازی مثل زندگی نباشد که اصلا جذاب نیست. اگر کارگردان به بازیگری نقشی و دیالوگی را می‌دهد، اگر بازیگر با دیالوگ زندگی نکند و عشق نورزد هر چقدر هم که حرفه‌ای باشد، اثر خوب از آب درنمی‌آید، باید با نقش زندگی کرد.

وقتی آدم با حس‌ و عشق به سراغ کاری می‌رود خوب از آب درمی‌آید. چه تجربه داشته باشد و چه نداشته باشد و چه مدرک داشته باشد و چه نداشته باشد. مثل خود زندگی است، وقتی با عشق بروی در آشپزخانه همه چی خوب درمی‌آید، اگر بی‌حوصله بروی چیزی خوب در نمی‌آید.»

در ادامه این گفت‌وگوی خانوادگی دوباره به حکایت جشنواره‌ی فیلم «دوبی» می‌رسیم، از داودنژاد درباره‌ی بازتاب نمایش فیلم «مرهم» در این جشنواره می‌پرسیم و می‌گوید: «خیلی به مامان و عزیز ابراز احساسات کردند. تماشاگران متفاوتی از کشورهای مختلف بودند که نسبت به فیلم ابراز احساسات کردند، گویی مسایل جامعه‌ی خودشان را در آن می‌دیدند.»
احترام‌سادات هم ادامه می‌دهد: «درکی و لذتی که از ابراز احساسات مردم در جشنواره دبی بردم، برایم لذت بخش و جالب بود.»

در ادامه اشرف‌سادات نیز به تجربه‌ی بازی‌اش در «مرهم» اشاره دارد و می‌گوید: «دلهره داشتم و می‌ترسیدم کار خوب از آب درنیاید و من کار را خراب نکنم.»
علیرضا داوودنژاد ادامه می‌دهد: «وقتی سکانسی نمی‌شد و تکرار می‌کردیم، اشرف سادات خیلی عمیق ناراحت می‌شد. یکی از مشکلات اساسی من این بود و کلی زمان برد تا توانستم ایشان را قانع کنم که تکرار سکانس‌ها طبیعی است و تقصیر شما هم نیست.»

داودنژاد به مادربزرگش اشرف‌سادات اشاره می‌کند و می‌گوید: «ایشان زن پدربزرگم هستند ولی همچون مادرم هستند. همان‌قدر که مادرم محبت کرد،ا یشان به من محبت کردند. همان‌قدر که مادرم را دوست داشتم، ایشان را هم دوست دارم. ما وقتی بچه بودیم که این‌جور چیزها را خیلی درک نمی‌کردیم. آن موقعه‌ها وقتی می‌رفتیم خانه مادربزرگ، اشرف‌سادات خیلی محبت می‌کرد و ما را دوست داشت.»
در ادامه از احترام سادات حبیبان می‌پرسیم که غیر از فیلم‌های پسرش علیرضا در فیلم‌های دیگر کارگردان‌ها هم بازی کرده‌ است، و او هم می‌گوید: «خیلی‌ها با من صحبت کردند و پیشنهاد کار در فیلم‌هایشان را به من دادند ولی من به همه‌ی آنها گفتم؛ فقط در فیلم‌های پسرم بازی می‌کنم! چون فقط علیرضا است که به من انرژی می‌دهد و می‌توانم حرکت بکنم چون تا عشق نباشد، هیچ چیز حرکت نمی‌کند. هر وقت پسرم تشخیص دهد، بازی می‌کنم.»

او همچنین از علاقه‌ی که در سال‌های جوانی به بازیگری داشته است، یاد می‌کند و ادامه می‌دهد: «وقتی جوان بودم سینما را دوست داشتم. ولی آن زمان برای خانواده‌ها ننگ بود اگر می‌گذاشتند دخترشان در سینما کار کند. اما در سال‌های بعد که از جوانی فاصله گرفتم سرانجام توانستم با فیلم‌های پسرم به سینما بیایم.»
علیرضا داودنژاد نیز از علاقه‌ی همیشگی خانوادگی‌شان به فیلم دیدن و سینما رفتن یاد می‌کند و ادامه می‌دهد: «از همان اول همیشه در خانه ما بحث و بررسی فیلم‌ها و قصه‌های آنها متداول بود و خیلی درباره سینما در خانه ما حرف می‌زدند. خانوادگی به سینما می‌رفتیم و وقتی بر می‌گشتیم در خانه درباره فیلم‌ها و شخصیت‌های آنها بحث و گفت‌و گو می کردیم.

در ادامه از رضا داودنژاد و تجربه‌ی همکاری مجددش در فیلم‌های پدرش می‌پرسیم و او هم یادآور می‌شود: «وقتی «مصائب شیرین» را در دوران نوجوانی بازی کردم، هنوز با فضای حرفه‌ای سینما آشنا نبودم و نمی‌دانستم قرار است، چه اتفاقی بی‌افتد. اما اکنون 13 سال گذشته و بزرگ شدم و با فضای حرفه‌ای سینما هم آشنا هستم بنابراین برای من حالا فرق داره و تجربه «مرهم» هم به خاطر اینکه می‌دانم ساخت این نوع فیلم‌ها چقدر سخت است، برایم ترسناک و استرس‌آور می‌شد.»

این بازیگر ادامه می‌دهد: «روز اول که سر صحنه‌ی فیلم «مرهم» رفتم، سکانس خرید بود که عزیز و طناز با هم رفته بودند. بابا می‌گفت: «این سخت‌ترین صحنه فیلم است، اگر این صحنه را بتوانیم بگیریم، بقیه را ادامه می‌دهیم.» به هرحال یک هفته تمرین کردیم تا سرانجام سکانس را گرفتیم و کار هم ادامه پیدا کرد. سر «مصائب شیرین» متوجه حاشیه‌ها نبودم و بدون هیچ استرس کاری، جلوی دوربین می‌رفتم. اما در «مرهم» مثلا یکی از مواردی که مرا نگران و عصبی می‌کرد، پا درد مامان و عزیز بود.»

و اما احترام‌سادات حبیبیان که به قول نوه‌اش فیلم‌بین حرفه‌ای است، در پایان این گفت‌وگو با زبان مادرانه‌اش به ایسنا می‌گوید: «برای نوع فیلم‌های سینمای ایران متاسف هستم» و توصیه می‌کند: «فیلم باید مثل آموزشگاه باشد. وقتی کسی برای رفتن به سینما وقت و هزینه می‌گذارد، نباید دست خالی برگردد. فیلم باید اثرگذار باشد. باید در این دنیا خاطره بسازیم.»

| نوشته شده توسط امیر کریمی در سه شنبه 89/10/28 و ساعت 9:26 عصر | نظرات دیگران()

سه دختری که دنیا را تکان دادند

سه دختری که دنیا را تکان دادند + عکس

واقعه از آنجا آغاز مى‏شود که سه کودک روستائى، در اطراف دهکده چشم بر حقیقتى مى‏گشایند که بعد از آن ریشه عقیده مردم آن منطقه مى‏شود.
جیکا 7 ساله فرانسیکو 9 ساله و لوسیا 10 ساله. شاهد اصلى این واقعه، لوسیا است، و واقعه از زبان این سه کودک اینچنین نقل شده است.

در سال 1916 میلادى، یک سال قبل از دیدار با بانوى درخشنده، فرشته‏اى بر ما ظاهر شد، و 3 بار این گفته را تکرار کرد:

من فرشته صلح هستم، خدایا من ایمان دارم، و باور دارم و عشق مى‏ورزم بتو، و من طلب استغفار مى‏کنم از آنان که باور ندارند، و عشق نمى‏ورزند، و ایمان ندارند.
فرشته 2 بار دیگر در تابستان و پائیز بر آنها ظاهر شد، و هر بار یک چیز را از آنان خواهش کرد: قربانى بدهند و استغفار کنند براى گناهکاران، و دعا کنند براى متحول شدن آنها، این 3 برخورد بود که بچه‏ها را براى دیدن بانوى صاحب تسبیح آماده کرد.
در سال 1917 میلادى بچه‏ها 2 بار نور درخشنده‏اى را دیدند، و سپس بر بالاى درخت بلوط نور عظیمى ظاهر شد، بانوئى درخشنده‏تر از خورشید، بنام مریم مقدس . او فرمود : نمى‏خواهم شما را بترسانم، بچه‏ها گفتند شما کیستید؟ فرمود من مریم باکره هستم گفتند شما از کجا آمده‏اید؟ فرمود من از بهشت آمده‏ام گفتند از ما چه مى‏خواهید؟ فرمود من آمده‏ام از شما بخواهم باز اینجا بیائید، بعد به شما خواهم گفت که از شما چه مى‏خواهم. بانوى صاحب تسبیح بعد از آن هر ماه ظاهر شد، از ماه مى تا4 اکتبر، در آخرین و ششمین دیدار او، معجزه بزرگى را در مقابل دیدگان 70000 نفر جمعیتى که گرد آمده بودند، نمایان ساخت. در برابر دیدگان منتظر جمعیت، باران بطور ناگهانى ایستاد، و ناگهان خورشید به لرزش درآمد، و ایستاد، و دوباره چرخید و ایستاد، بطورى که مردم احساس کردند هر لحظه مى‏رود که خورشید بر آنان فرود آید، پس از این واقعه خورشید به جاى اول خود بازگشت، و به همان درخشش معمول و زیباى خود ادامه داد. اولین عکس از این واقعه، در روزنامه لیبون در 5 اکتبر همان سال منتشر شد،

خبر همین واقعه هم بود که چشم جستجو گر خیل مشتاقان را متوجه مدعاى سه بچه روستائى کرد، و هم اکنون دیگر هر آنچه که مى‏گفتند، مورد قبول افرادى بود که به چشم خویش نخستین کرامت حضرت مریم را دیده بودند.
لوسیا وارد زندگى مذهبى شد و راهبه شد ، و زنده ماند زیرا که عهد کرده بود با بانو که در ترویج عبودیت و مسیحیت تلاش کند، و زنده بماند، فرانسیسکو و جسیکا، در 3 و 4 سال بعد، در اثر بیمارى ریوى از بین رفتند.
لوسیا، هم صدا را شنید و هم سخن گفت و هم بانو را دید، جسیکا هم بانو را دید و هم صدایش را شنید، و فرانسیسکو فقط بانو را دید.
حقانیت بچه‏ها را ابتدا پدر و مادر آنها باور مى‏کردند، چرا که مى‏گفتند: آنها در زندگى هرگز دروغ نگفته‏اند. در هر حال، نه تنها مرگ دو کودک کوچک از حق اعتقاد آنان نکاست، بلکه چون بانوى درخشنده به 2 کودک قول داده بود که آندو را به بهشت ببرد، اعتقاد آنها را نسبت به عمق مسئله افزود، این کودکان در چشم مردم کودکانى مقدس و مذهبى شده‏اند.
در سال 1919 عبادتگاهى در دهکده فاطمیا ساخته شد، و 3 سال بعد توسط افراد متعصب منفجر شد، ولى بعد از مدتى دوباره برپاگشت.

در سال 1928 اولین سنگ ساختمان اصلى بنا نهاده شد، در سال 1930 استعف لیبریا اجازه برگذارى آئین پاک فاطیما را صادر کرد، اجازه کلیسا در سال 1932 براى برگزارى مراسم عبادت بانوى ما مریم مقدس بود، که سرانجام در سال 1353 به این زیارتگاه پشتوانه‏اى رسمى داد، اگرچه این همه فقط در جهان سیاست مى‏گذشت، ولى قلوب مردم از همان روز وقوع واقعه خورشید، دهکده فاطیما محلى براى زیارت قلوب مردم شد.
هر ساله در 13 ماه مى، دوستداران فاطیما از تمامى نقاط پرتغال، و کشورهاى اطراف براى زیارت و نیز دعا و توبه، و طلب شفا و تزکیه روح به این منطقه مى‏آیند، رخسار معنوى این سفر، رخسارى بس شگفت آور است، شهر بانوى صاحب تسبیح، آنجا که آنچنان اثرى عمیق در قلوب زائران قرار داده، که هر ساله آنها را به آنجا مى‏کشاند، آنجا مردم از حضرت مریم شفا مى‏گیرند، از او طلب شفاعت مى‏کنند، و خود را مدیون دعاى مستجاب بزرگ بانوى درخشنده مى‏دانند.
هیچکس نمى‏تواند کرامت جارى در بستر این واقعه تاریخى را کتمان سازد، که موج روز افزون جمعیت مشتاق زیارت شهر فاطیما موجى نیست که بتوان در برابر عظمت پرشگفتى آن، با کتمان و پرده پوشى بر خاست ، شهر فاطیما در پشت این اعتقاد هاست که چهره‏اى از توسل و اکرام بین پیدا کرده است، هر کسى با آئین مرسوم خاص خود از فاطیما تجلیل مى‏کند، نذر شمعها، با پاى پیاده به زیارت آمدن‏ها، به پا داشتن مراسم دعا، برگزار کردن مراسم عشای ربانی همه و همه جلوه‏اى از توسل قلبى مردم به حضرت مریم است، در این بین گفتن تسبیح مسیحی از همه بیشتر رواج دارد، که در آخرین دیدار مریم مقدس از مردم خواسته است که هر روز به این تسبیحات ادامه دهند. این تسبیحات به زبانهاى مختلف است، و از مهمترین ادعیه در مراسم پاک بانوى شهر فاطیما است. زوار مى‏آیند تا مجسمه سفید را به یاد حضرت مریم ببینند، همه برگرد مجسمه براى درخواست و تشکر بسیج مى‏شوند، برخى التماس دعا دارند، و برخى طلب شفاعت و بازگشت ایمان به قلبهاى آنان. آنان در انتظار طلوع خورشید عدالت از فاطیما طلب عوض شدن زندگیشان را مى‏نمایند، معمولا اتفاق نمى‏افتد کسى دست خالى از شهر فاطیما برگردد.
در سمت چپ عبادتگاه، بیماران براى طلب شفا یا طلب قدرت تحمل بیمارى، شب را به انتظار صبح، در حال شب زنده داری به سر مى‏برند، هیچ زبانى یاراى بیان آن جاذبه عمیق را ندارد که میان این مردم و توسل به این بانو ره گشوده است این همه صبر و شکیب در محیا شدن براى بزرگداشت خاطره دیدار این مریم مقدس .
آنان براى مریم مقدس نذر مى‏کنند، و کلیومترها راه را با پاى پیاده و زانوانى زخمى مى‏پیمایند، تا به او برسند و بار سنگین دردهاى خویش را در جهان تشنه معرفت، به حقیقتى بسپارند که در نظر آنان سمبل نجات و پاکى و رستگارى است، که اگر این نیست چیست این موج جمعیت و تبلور احساس
این مردم هر آنچه از مذهب مى‏شناسند، در حد وسع و فهم و توان خود، به پاى حضرت مریم مى‏ریزند، آنان به تصورات خود از قداست مریم در آئینى پاک و روحانى جسمیت مى‏بخشد.
موج حضور مردم هر ساله در این مراسم افزایش مى‏یابد، و آنان که مى‏بینند و آنان که نمى‏فهمند و حقیقت حضور حضرت مریم را در این شهر مقدس حس مى‏کنند، آنان را که ندیده‏اند، و آنها را که نمى‏فهمند، و آنان را که تشنه حقیقت حضورهاى نورانى در جامعه‏اى بى ولایتند، به سمت ولایت مریمی خواندند.
محل یکى از این دیدارها در کنار چاه خانه پدر لوسیا است که در آنجا آنها با حضرت مریم آشنا شدند.
اشاره است، به دیدارهائى که در سال 1917 سه نوجوان دهکده، داشته‏اند و در اول داستان، مورد اشاره قرار گرفت
در 13 مى1967 پاپ ژان پل ششم در پنجاهمین سالگرد آئین فاطیما شرکت کرد.
در 13مى1982 پاپ ژان پل دوم براى تشکر از حفظ جان خود به زیارت شهر فاطیما آمد
زوار در آخرین مرحله آئین فاطیما، در هنگام خداحافظى، این جملات را زمزمه مى‏کنند :
(بانوى ما، مریم مقدس بانوى صاحب تسبیح، بانوى درخشنده، من اکنون مجبورم از تو جدا شوم، اما از خدا مى‏خواهم این آخرین دیدار من با تو نباشد، و همیشه این التماس و شوق در وجود من زنده باشد، مریم خداحافظ اى بانوى پاک ما).

| نوشته شده توسط امیر کریمی در سه شنبه 89/10/28 و ساعت 9:24 عصر | نظرات دیگران()

آیا قلقلک دادن به درد میخورد؟

آیا قلقلک دادن به درد می‌خورد؟

17:39 - 2011/01/14

شما نمی‌توانید خودتان را قلقلک بدهید و به خودتان هم اجازه نمی‌دهید که غریبه‌ها را قلقلک بدهید. بچه‌های انسان اغلب از قلقلک لذت می‌برند. اما چرا اصلا در طول تکامل،‌ قلقلکی بودن به انسان‌ها رسیده است؟

بعضی افراد خیلی قلقلکی هستند و برخی دیگر کم‌تر،‌ صرف‌نظر از آن، قلقلک ظاهرا قوانین مخصوص به خودش را دارد. شاید متوجه شده باشید که شما نمی‌توانید خودتان را قلقلک بدهید. به علاوه با این که ممکن است توانایی این را داشته باید که یک فرد کاملا غریبه را قلقلک بدهید،‌ مغزتان اجازه نمی‌دهد این کار را بکنید،‌ کاری که از نظر اجتماعی اصلا پذیرفتنی نیست. اما قلقلک به چه دردی می‌خورد و در طول تکامل،‌ چرا قلقلکی بودن به انسان‌ها رسیده است؟

به گزارش پاپ‌ساینس، رابرت پروواین از عصب‌شناسان دانشگاه مریلند و مولف کتاب "خنده: یک بررسی علمی"، ‌معتقد است همین واقعیت‌ها در مورد قلقلک، نشانه‌ای از ارزش‌های تکاملی آن است. به گفته وی، قلقلک راهبردی برای ایجاد ارتباط اجتماعی بین دوستان و اقوام نزدیک است.

به گفته محققین، عکس‌العمل خنده در برابر قلقلک از همان ماه‌های اولیه تولد نوزاد آغاز می‌شود. در واقع در ماه‌های اول،‌ قلقلک و خنده از اولین راه‌های برقراری ارتباط بین نوزاد و کسی است که از او مراقبت می‌کند. والدین خیلی زود یاد می‌گیرند که تا وقتی به قلقلک ادامه بدهند که نوزاد می‌خندد و وقتی نوزاد چهره‌اش در هم می‌رود،‌ دیگر او را قلقلک ندهند. همین فرایند،‌ خود ارتباط جهره به چهره‌ای را ایجاد می‌کند که می‌تواند نقطه شروعی برای تعامل‌های دیگر هم باشد.

از طرف دیگر،‌ کودکان مشتاقانه همدیگر را قلقلک می‌دهند. بسیاری از محققین بر این باورند که در بین همسالان،‌ کارکرد قلقلک فقط ایجاد ارتباط نزدیک‌تر نیست. آن‌ها می‌گویند نقاطی از بدن که بیشتر از همه قلقلکی هستند، مثل گردن و دنده‌ها،‌ در مبارزه از همه آسیب‌پذیرترند. بنابراین وقتی بچه‌ها با انعطاف از دست دوستانشان در می‌روند تا قلقلک نشوند، در واقع در حال تمرین برای دفاع از خود و نقاط حساس بدنشان در آینده هستند.

از طرف دیگر، صدای خنده در یک جمع، باعث بیشتر خندیدن افراد آن جمع می‌شود. اما قلقلک یک قانون دیگر هم دارد. انسان‌ها همیشه قلقلکی باقی نمی‌مانند. با بالا رفتن سن، لذت قلقلک کم‌تر می‌شود و در 40 سالگی دیگر اثری از آن نیست. به نظر می‌رسد به دلایلی که هنوز شناخته نشده‌اند، قلقلک مخصوص جوان‌ترها است.

| نوشته شده توسط امیر کریمی در سه شنبه 89/10/28 و ساعت 9:18 عصر | نظرات دیگران()

< 1 2 3 4 5 >

درباره خودم