برای ایجاد ویژگی های مثبت در خود و
حفظ آن ها سعی کنید به اصلی به نام اصل نگهداری پایبند باشید .،این اصل
یعنی اجتناب از اندیشه منفی، بیان منفی و توجه نکردن به انتقادهای نابجای دیگران.

یا تمرینات اعتماد به نفس را اصلا
انجام ندهید ، یا اصل اولیه نگهداری را رعایت کنید! مراقب باشید در طول
روز صحبت هایی مثل: به من نیامده. ما خیلی ساده ایم! بعضی مردم گرگند و
بعضی دیگر بره!! هیچ کاری از دست من ساخته نیست و ... نکنید.

اگر اطرافیان مدام به شما بگویند تو
نمی توانی، تو لیاقت نداری، سرت کلاه می گذارند و... از آنها دوری کنید و
یا اینکه دستکم روی این حرف ها تمرکز نداشته باشید.

با تمرینات زیر به توانایی های خود توجه بیشتری کنید:

تا جایی که می توانید حرف منفی نزنید و
تا حد ممکن به صحبت منفی دیگران توجه نکنید. شاید مفهوم مثبتی در ذهن خود
دارید اما به شکلی منفی آن را بیان می کنید.

بیان و ذهنیت مثبت داشته باشید. وقتی
قرار است هر روز رشد کنید و شخصیتی کامل تر و بهتر داشته باشید ، نسبت به
تصمیم خود با شکل مثبت حرف بزنید. برای اینکه بخواهید تغییر مثبتی در خود
ایجاد کنید ، به یک احساس مثبت نیاز دارید و این احساس مثبت یعنی همان
احساس توانایی و شایستگی بهتر از این بودن. بیان گذشته منفی، احساس منفی
را به دنبال دارد که این احساس منفی مانع از عمل شدن تصمیم شما می شود.
اگر واقعا میل دارید تغییر کنید و دگرگون شوید ، از همین الان تصمیم
بگیرید که در مورد اینکه چگونه بوده اید، صحبت نکنید.از گناهتان توبه کنید
و در صدد جبران برآئید.

فراموش نکنید که جهان، بازتابی از خود
ماست و احساس ناکامی و احساس های منفی دیگر، بزرگ ترین مانع است. لحظه ای
را که در احساس گناه به سر می برید ، مشغول ریشه کن کردن اعتماد به نفس
خود هستید. این دو نمی توانند با هم جمع شوند. شما می توانید با اعتماد به
نفس داشته باشید و یا احساس گناه. محال است که هر دو را با هم داشته
باشید. دقت کنید چه رفتارهایی منجر به این می شود که شما احساس گناه کنید،
از این رفتارها به شدت اجتناب کنید.

یکی دیگر از موارد شایع احساس گناه،
نبخشیدن است. نبخشیدن یعنی این که شما از رفتار گذشته خود با یک فرد دیگر،
کینه به دل داشته باشید. شاید این جمله را خیلی شنیده باشید که من هرگز او
را به خاطر آن کارش، نمی بخشم. 

از مواهب الهی لذت ببرید و خود را از این موهبت ها محروم نکنید. هر محرومیتی که به درازا بکشد، عدم شایستگی را به ذهن القا می کند. در
قرآن بارها به استفاده کردن از مواهب و نعمت های الهی تاکید شده است. اگر
در اسلام، روزه گرفتن عبادتی واجب است، مفهوم آن به هیچ وجه محروم سازی
نیست. روزه گرفتن، از جهتی همان گسترش سلامتی و توجه به جسم است و از طرفی
توجه ما را به نعمت های فراوانی که در اطرافمان وجود دارد، جلب می کند.
اکنون شما با چشم بازتری به جهان اطراف خود نگاه کنید. چه امکانات بی
شماری دارید که از آنها استفاده نکرده اید؟

آیا شما از کل امکانات و مواهب الهی
محیط خود استفاده می کنید؟ بدون اینکه احساس گناه کنید از مواهب الهی لذت
ببرید. و البته به حدودی که شرع برایتان مشخص کرده پایبند باشید.

احساس شایستگی کنید. به تعبیری، اعتماد به نفس، فقط احساس شایستگی کردن نیست.این احساس، ممکن نیست در ما به وجود بیاید مگر اینکه به موجودیت خود پی ببریم و توانایی های خود را بشناسیم.
خداوند فرموده: ما انسان را شبیه خود آفریدیم، بنابراین تمامی صفت های
خداوند هر چند نه به طور مطلق، در ما به ودیعه نهاده شده است. همان روزی
که به سیمای انسان آفریده شدیم، در حقیقت، درجه شایستگی و لیاقت خود را
دریافت کرده ایم. حتی تصور اینکه ما لیاقت موهبت های بزرگ را نداریم.
عملاً به معنی نفی ارزش های الهی و ناسپاسی است. هر نعمتی که در این
دنیاست و هر موهبتی که می بینید ، برای شما آفریده شده است. خداوند در
قرآن می فرماید: از نعمت ها استفاده کنید، نعمتی که حلال و طیب (پاکیزه و
آراسته) باشد.

اعتماد به نفس، خودپرستی نیست. شاید
گمان کنید که اعتماد به نفس نوعی خودپرستی است. اما باید توجه داشته باشید
که  با خودپرستی خیلی متفاوت است. گرایش خودپرستی این است، که خدایا، نه
به اراده تو که به اراده خودم بشود! می خواهم عمرم را چنان که دلم می
خواهد، به انجام رسانم، بیگانه از تو و دیگران! از همین روست که گفته می
شود خودپرستی از بت پرستی بدتر است. اما گرایش اعتماد به نفس، این است:خدایا
با فروتنی و تواضع به قدرت و توانایی تو یقین دارم و باور دارم تا تو
یاورم هستی، همواره پیروز و موفقم. شخصی که اعتماد به نفس دارد به خود و
دیگران عشق می ورزد چون خود و دیگران را نشانه هایی از آفریدگار می داند.

خودپرستان به دیگران عشق نمی ورزند. به
اینکه آفریده خدا هستند توجهی ندارند. اما صاحبان اعتماد به نفس، سرشار از
احترام و عشق و حمایت دیگران هستند.

 ما زمانی می توانیم انسان فداکار و
مفیدی برای دیگران باشیم، که خودمان، باشیم!!اگر می خواهید به دیگران
روحیه بدهید و یا اعتماد به نفس آنها را افزایش دهید ، باید خودتان روحیه
عالی داشته باشید و داشتن روحیه عالی به توجه کردن به خود نیاز دارد.

فداکاری برای دوستان، خدمت به دیگران و
رفع نیازهای دیگران، امری پسندیده است به شرط آنکه به خود لطمه نزنید. تا
پاسی از شب، در محیط کار بودن، بیش از حد توان کار کردن، عدم توجه به
وضعیت غذایی و استراحت و علایق خود، همه و همه رفتارهای خودشکنانه است که
به زودی شما را خسته می کند و از بین می برد.بیش از اندازه، از دیگران
حمایت نکنید. فداکاری را در حد اعتدال و به مفهوم درست آن، انجام دهید.

منبع :مجله موفقیت - با تغییر